Άλλη μια χρονιά τελειώνει με ξεραμένα τα αίματα από τις λαβωματιές στη πλάτη μου!
Και τι να κάνουν τα μυξοσπορίδια, τα πλασμώδια και τα λοιπά προκαρυωτικά στη μίζερη ζωούλα τους αν δεν ασχοληθούν μαζί μου; Κι όσο πιο τιποτένιοι είστε τόσο πιο βαθιές οι πληγές που μου αφήνετε.
Όμως, δεν ξέρω άλλο δρόμο παρά μόνον αυτόν της εμπιστοσύνης, της προσφοράς και της υπομονής.
Κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς, βγάζω τα θραύσματα, ράβω τις πληγές μου και τις επουλώνω με τα δάκρυά μου. Τα μεσάνυχτα, φοράω την σακατεμένη πανοπλία της αλήθειας, οπλίζομαι με το στομωμένο σπαθί της εκδίκησης και με ένα καινούριο, κατάλευκο, μεταξωτό ύφασμα, προστατεύω τη πλάτη μου από το νοιάξιμο, το ενδιαφέρον και την αγάπη σας.
Οι παλιοί το ξέρετε: δεν υπάρχει πιο μεγάλη ηδονή από το να χτυπήσεις πρώτος και να χαρείς το θέαμα του λαχταριστού αίματος να ποτίζει το λευκό μετάξι σαν τον διαταραγμένο φαλλοκράτη του χωριού που θέλει να παντρευτεί παρθένα γιατί δεν του αξίζει Γυναίκα.
Ήδη αφουγκράζομαι οχλοβογή στη ξώπορτά μου. Μαζεύεστε πάλι να προϋπαντήσετε τη νέα χρονιά!
Ακούω τις στριγγλιές των ακονιών πάνω στις λάμες σας. Παλιά είχατε λαδάκονα.
Ακούω τους παλμούς από το τρέμολο των χορδών των τόξων σας. Παλιά ήσασταν μακριά.
12 ακριβώς. Φτου σας και βγαίνω.
