Wednesday, October 15, 2014

Αναπαράσταση Ναυμαχίας

     Τις τελευταίες ημέρες με ρωτούν, φίλοι και γνωστοί, για το πώς είδα την φετινή Αναπαράσταση της Ναυμαχίας. Τους υποσχέθηκα απάντηση η εισαγωγή της οποίας είναι «δάνειο» και διασκευή αποσπάσματος από το σενάριο της ταινίας «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών».

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Κατανόηση Αναπαράστασης Ναυμαχίας

Για να κατανοήσουμε την Αναπαράσταση της Ναυμαχίας, κάνουμε δύο ερωτήσεις:

1. Πως επιτυγχάνεται ο στόχος;
2. Πόσο σημαντικός είναι αυτός ο στόχος;

Η ερώτηση 1 βαθμολογεί την τελειότητα και  η ερώτηση 2 βαθμολογεί την σημασία. 

Έτσι, καθορίζουμε την Επιτυχία της «Αναπαράστασης της Ναυμαχίας».

Σε σύστημα αξόνων χ, ψ ορίζουμε, την τελειότητα κατά τον άξονα χ και την σημασία κατά τον άξονα ψ. 

Έστω λοιπόν ότι μία χρονιά, η Σημασία βαθμολογήθηκε με 13 και η Τελειότητα με 5. Η Επιτυχία της  «Αναπαράστασης της Ναυμαχίας» εκείνη την χρονιά ήταν 65.
Μια άλλη χρονιά, η Σημασία βαθμολογήθηκε με 11 και η Τελειότητα με 20. Η Επιτυχία της  «Αναπαράστασης της Ναυμαχίας» εκείνη την χρονιά ήταν 220. Το 220 είναι μεγαλύτερο από το 65, άρα (λογική «ράβδος εν γωνία») αυτή είναι και η καλύτερη!
Καθώς έχετε παρακολουθήσει πολλές αναπαραστάσεις, μπορείτε να εξασκηθείτε σε αυτή τη μέθοδο και αφού η ικανότητά σας σε αξιολογήσεις θα αυξηθεί, θα είστε θέση να απολαύσετε καλύτερα την εκδήλωση κάθε χρόνο.
«Excrement»! Περιττώματα! Φώναξε ο καθ. Κήτιγκ και ζήτησε από τους μαθητές να σκίσουν τις παραπάνω σελίδες.

-------------------------------------------------------------------------------------------

     Στην τέχνη δεν υπάρχει ωραιόμετρο. Δεν υπάρχει ηθοποιόμετρο, σκηνοθετόμετρο, σεναριογραφόμετρο, ταλεντόμετρο κλπ.
     Σε μια καλλιτεχνική εκδήλωση, ο θεατής βλέπει το «έκθετο» που διαρκεί μία, μιάμιση ή και δύο ώρες αλλά δεν μπορεί να ξέρει πόσες εκατοντάδες ώρες προετοιμασίας χρειάστηκαν. Κανείς δημιουργός και κανείς συντελεστής δεν συμμετέχει χωρίς μόχθο.
     Στην τέχνη, το να ζητάμε την γνώμη του «ειδικού» σημαίνει ότι δεν εμπιστευόμαστε το προσωπικό σύστημα πρόσληψης, επεξεργασίας και εναπόθεσης των δεδομένων στην ψυχή μας.
    Είμαστε ανασφαλείς και αναζητούμε μέσα από την γνώμη του «ειδικού» και απαιτούμε, υποσυνείδητα, μια απάντηση «ταύτισης» με την ήδη σχηματισμένη πεποίθησή μας για να «νοιώσουμε καλά».
     Στην επαρχία, όπου ζω τα τελευταία 14 χρόνια, διαπίστωσα πως χρησιμοποιείται ένα «αλάνθαστο» κριτήριο. Ψήφισα τον δήμαρχο; Μου αρέσουν όλες οι εκδηλώσεις. Δεν ψήφισα τον δήμαρχο; Δεν μου αρέσει καμία εκδήλωση. «Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει».
     Η τέχνη εκθέτει το παραγόμενο έργο της σε κοινή θέα. Το αφήνει Έκθετο. Και κάθε τι Έκθετο, είναι εκεί έξω μόνο του και ανυπεράσπιστο. Έκθετο σε αυτιά και μάτια και μετά στο πληκτρολόγιο. Δεν μπορεί να μιλήσει. Μίλησε. Δεν μπορεί να ζητήσει βοήθεια. Βοήθησε. Δεν μπορεί να δακρύσει. Συγκίνησε. Δεν μπορεί να χαρεί. Σκόρπισε χαρά.

Friday, October 10, 2014

Η ιστορία του Spencer Silver

     (ο χημικός που, προσπαθώνοντας να εφεύρει μια ισχυρή κόλλα αεροναυπηγικής, έφτιαξε μία που δεν «κολλούσε καλά»)

     Ο αμερικάνος χημικός Spencer Silver, γεννήθηκε το 1941 στο San Antonio του Texas. Το 1966 πήρε το διδακτορικό του στην Οργανική Χημεία και προσελήφθηκε στην Minnesota, Mining & Manufacturing Company (έτος ίδρυσης 1902), μέσα από μια πρωτοποριακή διαδικασία επιλογής προσωπικού του τμήματος Ανθρωπίνων Πόρων, το 1968.
     Του ανατέθηκε να αναπτύξει και να εξελίξει μια τεχνολογία για τις χημικές κόλλες η οποία ήδη χρησιμοποιούσε η εταιρία. Μέσα από πειραματικές προσπάθειες θα έφτιαχνε μια σούπερ δυνατή κόλλα για την αεροναυπηγική. Κατά την διάρκεια των πειραμάτων όμως παρήγαγε μια κολλώδη «ουσία» η οποία δεν ήταν καθόλου ισχυρή, μάλιστα ήταν η πιο αδύνατη κόλλα που είχε ποτέ εφευρεθεί. Όμως, πεπεισμένος ότι η «ουσία» την οποία είχε στα χέρια του ήταν, εκτός από υψηλής ποιότητας και πρωτότυπη, μοναδικής εφαρμογής σε «κάτι», αποφάσισε να ψάξει περισσότερο. Να βρει αυτό το «κάτι» στο οποίο θα ταίριαζε μια υψηλής ποιότητας... αδύναμη κόλλα!


      Άρχισε λοιπόν, να περιφέρεται στα τμήματα της εταιρίας, να μιλάει με συναδέλφους χημικούς αλλά και τεχνικούς άλλων εφαρμογών, να τους δείχνει την «κολλώδη ουσία» και να τους ρωτάει αν ήθελαν να την χρησιμοποιήσουν σε «κάτι». Οι απαντήσεις ήταν όλες αρνητικές.

     Στην εταιρία η επικρατούσα κουλτούρα ήταν «να μοιράζεσαι τις ιδέες σου». Μέσα από meetings, εσωτερικά σεμινάρια και στις παρουσιάσεις της εταιρίας, είχε μερικές εισηγήσεις και έτσι παρουσίασε σε μεγαλύτερο κοινό την πρωτότυπη «ουσία» του, ελπίζοντας κάποιος άλλος να φανταστεί που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί. Να του υποδείξει το «κάτι». 
Για πέντε χρόνια, ο Spencer Silver προσπαθούσε ανεπιτυχώς να βρει που χρησίμευε αυτή η «ουσία». Πέρασε πόρτα-πόρτα από όλα τα τμήματα της εταιρίας, μίλησε σε όλους τους υπαλλήλους και στους διευθυντές. «Έφτιαξα μια κόλλα που δεν δουλεύει πολύ καλά και ίσως σας χρησιμεύσει σε «κάτι»». Η απάντηση που του έλεγαν όλοι ήταν «να τα παρατήσει» αλλά αυτός δεν άκουγε κανέναν και επέμενε απτόητος.
     Ένα από τα σεμινάρια του Spencer Silver παρακολούθησε και ο Arthur Fry που εργαζόταν στο τμήμα νέων προϊόντων. Ο Fry, ήταν βαθιά θρησκευόμενος και πήγαινε κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Προετοίμαζε τη Βίβλο του στο σπίτι από την προηγούμενη ημέρα βάζοντας χαρτάκια με παραπομπές ανάμεσα στις σελίδες ώστε να διαβάζει κι αυτός την λειτουργία και να μην ψάχνει εκείνη την ώρα που είναι η σωστή σειρά. Το ίδιο έκανε και στην εκκλησιαστική χορωδία που ήταν μέλος. Έβαζε χαρτάκια στο βιβλίο με τους ύμνους.
      Μερικές φορές είχε ένα πρόβλημα. Όταν άνοιγε την Βίβλο ή το Υμνολόγιο τα χαρτιά πέφτανε ή γλιστρούσανε και έτσι έχανε πολύτιμο χρόνο κατά τη διάρκεια της λειτουργίας αφού δεν μπορούσε να βρει σε πια σελίδα ήταν αυτά που έπρεπε να διαβάζει. Όταν τα χαρτάκια γλίστρησαν ξανά κατά τη διάρκεια μιας φιλανθρωπικής εκδήλωσης, θυμήθηκε, σαν σε όραμα, το σεμινάριο του Spencer και αποφάσισε να του μιλήσει και να του ζητήσει δείγμα της «ουσίας» για δοκιμές. Ήταν μια Κυριακή του 1973!
     Η πόρτα στο εργαστήριο του Spencer άνοιξε διστακτικά. Ο Art Fry πέρασε μέσα, συστήθηκε και του ζήτησε δείγμα της «ουσίας». Ο Spencer τινάχθηκε μέχρι το ταβάνι από την χαρά του! Κατενθουσιασμένοι πήγαν αμέσως στο τμήμα σχεδιασμού παραγωγής και ζήτησαν βοήθεια. Όμως έπεσαν πάλι σε τέλμα. «Μην ασχολείστε, δεν δουλεύει, δεν έχει καμία εφαρμογή πουθενά. Δεν γίνεται να σας βοηθήσουμε». Έτσι, το 1974, αποφάσισαν να εργαστούν μόνοι τους και έφτιαξαν ένα βασικό «εργαστήριο» στο υπόγειο του σπιτιού του Spencer Silver.


Η ιδέα άρχισε να παίρνει μορφή αλλά τα χρόνια περνούσαν γιατί προέκυψαν νέα τεχνικά προβλήματα που στο υπόγειο του σπιτιού δεν ήταν δυνατόν να λυθούν. Φτάσαμε στο 1977. Οι Silver και Fry ζήτησαν πάλι την βοήθεια της εταιρίας. «Φτιάξαμε χαρτιά με την κολλώδη «ουσία» μόνο που δεν … κολλάνε καλά. Θέλετε να τα δοκιμάσετε;». Όλοι έλεγαν, φυσικά, «Όχι». Ποιος θα ήθελε χαρτιά και ετικέτες που δεν κολλάνε καλά;
     Συνηθισμένος από την άρνηση ο Silver πλησίασε το τμήμα Marketing και κατάφερε να τους πείσει να κάνουν μια μικρή έρευνα αγοράς χωρίς να χρειαστούν μεγάλα ποσά και χωρίς να χαθούν ανθρωποώρες. Τα αποτελέσματα ήταν ξανά απογοητευτικά. Κανείς δεν ήθελε να δοκιμάσει «χαρτιά που δεν κολλάνε καλά και δεν χρησιμεύουν πουθενά».
     Επειδή δεν ήταν διατεθειμένος να αποδεχθεί καμία αρνητική απάντηση, έκλεισε ραντεβού και έγινε δεκτός στην Γενική Διεύθυνση και πρότεινε μια εντελώς καινούρια έρευνα αγοράς με δοκιμή του προϊόντος. «Αυτό που έχουμε στα χέρια μας είναι πολύ σπουδαίο, θα κάνει θραύση στην αγορά, θα είναι μια πολύ καλή στρατηγική κίνηση». Η εταιρία, έχοντας έφεση στην καινοτομία, δέχτηκε να τους βοηθήσει. 
     Ο Fry μάζεψε τα σκισμένα ή άχρηστα μέρη από τα κίτρινα χαρτιά που πέταγε το διπλανό εργαστήριο, εφάρμοσαν την «ουσία» του Silver στο πίσω μέρος και ξεκίνησε μια νέα προσπάθεια. Για πρώτη φορά τα αποτελέσματα ήταν θετικά! 


Όσοι το δοκίμασαν ενθουσιάστηκαν! Έγραφαν σημειώσεις και ραντεβού στο κίτρινο χαρτί, το κολλούσαν στο γραφείο τους, «έπεφτε» το μάτι συνεχώς επάνω τους και μετά το ξεκολλούσαν χωρίς να γίνεται ζημιά. «Πως εργαζόμουν στο γραφείο τόσα χρόνια χωρίς αυτό;» ήταν η φράση που άνοιξε τις πόρτες της συστηματικής παραγωγής.
     Το 1980, το «κίτρινο χαρτάκι» «Pressn Peel» που μάζεψε από τα σκουπίδια ο Art Fry και η «ουσία που δεν κόλλαγε καλά» του Spencer Silver, κυκλοφόρησαν από την εταιρία τους, την (Minnesota, Mining & Manufacturing) δώδεκα ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που ξεκίνησαν όλα.
To 1981 μετονομάστηκαν σε post-it και αφού κατέκτησαν τα γραφεία, τα σχολεία, τα εργαστήρια, τις βιβλιοθήκες έγιναν απαραίτητα σχεδόν παντού ανά τον κόσμο.

Από αυτήν ιστορία προκύπτουν μια σειρά από ερωτήματα για περισσότερο προβληματισμό:

  1. Τι παρακινεί ένα άνθρωπο, σαν τον Spencer Silver, να συνεχίσει την δουλειά του επάνω σε ένα αποτυχημένο και μη εξουσιοδοτημένο σχέδιο για πέντε ολόκληρα χρόνια;
  2. Τι ήταν αυτό που του έδωσε την δυνατότητα να αντιληφθεί ότι έφτιαχνε μια επιτυχημένη εφεύρεση όταν όλοι οι άλλοι έβλεπαν μόνο ένα αποτυχημένο πείραμα;
  3. Γιατί μερικοί άνθρωποι συνεχίζουν και επιμένουν όταν οι υπόλοιποι τα παρατάνε με τα πρώτα σημάδια δυσκολίας ή απόρριψης;
  4. Ήταν μεγάλη τύχη για την 3Μ που βρήκε τον Spencer Silver;
  5. Οι δημιουργικές ικανότητες του ήταν γενετικές και μοναδικές ή τις έχουμε όλοι αλλά δεν υπάρχει το ανάλογο περιβάλλον για να τις αναπτύξουμε; Και τέλος,
  6. Γιατί δεν τον απέλυσαν; Το να εργάζεται 12 χρόνια σε μη εγκεκριμένο σχέδιο που «δεν έχει καμία αξία», θα έπρεπε να είχε απολυθεί. Γιατί τον κράτησαν στην θέση του και κατέβαλαν κανονικά τον μισθό του;
(Το κείμενο προέκυψε από την έρευνά μου για το πρόγραμμα «Διοίκηση Πολιτιστικών, Χώρων & Εκδηλώσεων του παν/μιου Vanderbilt. Η καινοτόμος διοίκηση έχει εφαρμογή τόσο σε υπηρεσίες όσο και σε προϊόντα)

πηγές:
www.3m.com
Management Review
Chemistry Lab
Wikipedia




Sunday, October 05, 2014

«Καταστρέψατε τιμήν και υπόληψιν κομμουνιστών»

Εισαγωγή:

     Κάποτε, έπεσαν στα χέρια μου απόρρητα έγγραφα - οδηγίες της χούντας. Αφού τα διάβασα τα έκαψα στο τζάκι. (Άλλωστε αυτό έγραφαν οι οδηγίες στο τέλος κάθε κεφαλαίου: «Σχίσατε και καταστρέψατε δια πυρός όλες τις σελίδες. Καταστρέψατε τα πάντα»). Τα είχα διαβάσει όμως τόσες πολλές φορές  που, στο τέλος, τα έμαθα σχεδόν απέξω. Ένα από αυτά περιείχε οδηγίες για δράσεις απομόνωσης των κομμουνιστών. Αυτές τις οδηγίες, που είναι και σήμερα εφαρμόσιμες από τον παρακρατικό μηχανισμό, θα μοιραστώ μαζί σας στο κείμενο που ακολουθεί.

Διευκρίνηση:


     Ο παρακρατικός μηχανισμός είναι το γνήσιο, αναγνωρισμένο και αξιαγάπητο παιδί της Δεξιάς ενώ η Χρυσή Αυγή το νόθο. 



Κύριο Θέμα:

     Ένας από τους στόχους της χούντας στην Ελλάδα ήταν να διακοπεί, με κάθε τρόπο, η «προσχώρησις» των νέων «στον επάρατον κομμουνισμόν». Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος χρησιμοποιήθηκαν πολλά «μέσα». Ένα εξ αυτών ήταν και η τεχνική της καταστροφής της τιμής και της υπόληψης των κομμουνιστών. Η επίσημη ονομασία της τακτικής αυτής λέγεται «Δολοφονία χαρακτήρα» (Character Assassination).

     Με συστηματικό τρόπο, οι χουντικοί και οι πολίτες συνεργάτες τους, διέδιδαν ανυπόστατες φήμες κατά συγκεκριμένων κομμουνιστών-στόχων σε καφενεία, σε γειτονιές, σε εργασιακούς χώρους, σε παρέες κλπ. Οι φήμες αυτές έπρεπε να τους κάνουν να φαίνονται είτε ως γραφικοί είτε ως επικίνδυνοι για να τους απομονώνει ο κόσμος και φυσικά να μην τους πλησιάζουν, να μην υπάρχει επικοινωνία, να μην υπάρχει διάλογος, να μην μπορούν, εν τέλει, οι κομμουνιστές να βρουν «ευήκοα ώτα» για ανάπτυξη των ιδεών τους. Επίσης, να τους δημιουργούν προβλήματα προσωπικά και επαγγελματικά για να τους ωθούν στην εξαθλίωση, να γίνονται παραδείγματα προς αποφυγή και να τους αναγκάζουν «σε εκτόπιση». Ένας κομμουνιστής στην επαρχία είναι πολύ πιο «επικίνδυνος» για την καθεστηκυία τάξη απ’ ότι στην πολυπληθή ανώνυμη Αθήνα.

     Όπως προείπαμε, οι φήμες χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες. Για να φαίνονται οι κομμουνιστές γραφικοί, διέδιδαν πως είναι είτε «πούστηδες» είτε «τρελλοί». Για να φαίνονται επικίνδυνοι, διέδιδαν πως είναι «κλέφτες, ληστές, βιαστές, ένοπλοι, βομβιστές» και σήμερα, επιπλέον, «τρομοκράτες».



     Κι επειδή ο λαός πιστεύει ασκαρδαμυκτί στις αερολογίες, η τακτική αυτή συνεχίζεται από τους παρακρατικούς ως τις μέρες μας εις βάρος πολιτικών και θρησκευτικών αντιπάλων, εξωκοινοβουλευτικών, αντιεξουσιαστών, αναρχικών, συγγραφέων, καλλιτεχνών, άθεων κλπ. Απευθύνονται δε (οι παρακρατικοί) σε κάθε λογής αγράμματο, δυστυχισμένο, ελεεινό, τιποτένιο και σκατόψυχο δίποδο το οποίο στερείται συστηματικών γνώσεων, κριτικής ικανότητας και όντας ανοιχτό στην υποβολή, «αναγνωρίζει» στον καθαρό καθρέφτη του πρόσωπου-στόχου της συκοφαντίας, το δικό του προβληματικό είδωλο.

     Η «καταστροφή της τιμής και της υπόληψης» είναι μια απλή μεν αλλά συνεχής διαδικασία διασποράς ψευδών και συκοφαντικών ειδήσεων εις βάρος του ατόμου-στόχου. Η συχνότητα διάδοσης της φήμης πρέπει να αυξομειώνεται έντεχνα όπως ένα διαφημιστικό μήνυμα. Σήμερα αυτό είναι πολύ πιο εύκολο, (απ’ ότι γινόταν την εποχή της χούντας) μέσα από το διαδίκτυο, την παρέμβαση στις τηλεπικοινωνίες και τα ανώνυμα blogs. Επιπλέον, οι άνθρωποι του παρακράτους «ανακατεύονται» σε ομάδες, παρέες και είναι έτοιμοι, μόλις τους δοθεί η ευκαιρία (να περάσει μπροστά τους ή απλώς να αναφερθεί τυχαία το όνομα του «στόχου»), να επιβεβαιώσουν τα λεγόμενα εις βάρος του ως δήθεν αυτόπτες μάρτυρες ή ως «έχοντας αποκλειστικήν πληροφόρησιν παρ’ αρμοδίους αρχάς».

     Η συκοφαντία πρέπει να είναι τόσο εξωπραγματική ώστε να σοκαριστούν όσοι την ακούσουν. Να αναγκάσει τους μικροαστούς να κλειδαμπαρωθούν για να προστατευτούν από το «μίασμα». Να προετοιμάσει το επόμενο στάδιο, μιας  και επακόλουθο της λεκτικής βίας είναι η οργανωμένη βίαιη επίθεση με στόχο να προκαλέσει σωματικές βλάβες ή και θάνατο. 

     Η τακτική αυτή έχει πολλαπλά αρνητικά αποτελέσματα για τον άνθρωπο - στόχο:

-  οδηγεί φίλους, συγγενείς ή και άτομα της ίδιας της οικογένειάς του να τον απορρίψουν
-   αναγκάζει εργοδότες να τον απολύσουν
-   σε περίπτωση που είναι ελεύθερος επαγγελματίας, να μην τον προτιμούν πια οι πελάτες και τέλος,

ενώ η χούντα εξόριζε τους κομμουνιστές στα ξερονήσια, η τεχνική της «Δολοφονίας Χαρακτήρα» μετατρέπει σήμερα, για τον άνθρωπο - στόχο, όλη την Ελλάδα σε ξερονήσι.

     Τα παρακρατικά κέντρα, που με επίμεμπτες συμπεριφορές εφαρμόζουν την πρακτική αυτή στην εξελιγμένη της μορφή, είναι πλέον πέρα από κάθε όριο και έλεγχο του νόμου.


     Η εκστρατεία συκοφάντησης βρίσκει περισσότερο γόνιμο έδαφος ανάπτυξης σήμερα γιατί ο λαός δεν έχει ούτε Παιδεία ούτε παιδεία. Δεν μπορεί να σκεφτεί «ποιός ωφελείται και ποιός ζημιώνεται» από την ακατάσχετη φημολογία. Δεν θέλει να ξέρει τίποτα για τους συνανθρώπους του και αποφεύγει να χτίσει υγιείς φιλίες. Προτιμάει το μύθο από το γεγονός. Περιμένει πως και πως να μάθει κάτι υποτιμητικό για τον άγνωστο διπλανό του για να «συγκριθεί» μαζί του και να νοιώσει ότι είναι κάτι περισσότερο από ένα απόλυτο τίποτα. Και επί τέλους, να ανοίξει το στόμα του και να παπαγαλίσει κι αυτός με τη σειρά του τον συκοφαντικό λόγο γιατί στερείται, εκ γενετής, των βασικών υποδομών διανοίας και δεν απέκτησε ποτέ ικανοτήτες/δεξιοτήτες παραγωγής ορθού λόγου. Ξέρει πως στερείται προσωπικής καλλιέργειας, συναισθηματικής και κοινωνικής ευφυΐας. Μισεί την οικογενειακή του καταβολή, έχει συσσωρευμένα τραύματα, βίωσε σεξουαλική απόρριψη, έχει υποστεί προπηλακισμούς αλλά και σωματική τιμωρία στην παιδική του ηλικία. Θύματα λοιπόν οι ίδιοι, μεταλαμπαδεύουν τον χαρακτηρισμό στον άγνωστο διπλανό τους σε μια προσπάθεια αυτό-εξορκισμού.

     Ο κακοπροαίρετος σχολιασμός ενός ανθρώπου-στόχου από ένα δίποδο είναι σίγουρο πως θα τον βλάψει ιδίως, όταν δεν είναι παρών για να υπερασπίσει τον εαυτό του γιατί, οι άνανδροι και αγράμματοι διαδίδουν τις ανυπόστατες φήμες πίσω από την πλάτη του στόχου και ποτέ κατά πρόσωπο. Ξέρουν υποσυνείδητα ότι ψεύδονται και δεν έχουν τον αντρισμό να αντιμετωπίσουν τα επίχειρα των ρυπαρών λόγων τους. Φοβούνται τις συνέπειες και προτιμούν τον ψίθυρο στο αυτί του ομοίου τους, εξίσου αγράμματου και άναντρου.    

     Τέλος, η αυθόρμητη συμμετοχή στο παιχνίδι της φημολογίας είναι ένα ξέσπασμα του καταπιεσμένου Εγώ, μια διέξοδος από τα προβλήματα. Αναπαράγοντας συκοφαντίες για άλλους και μάλιστα εντελώς άγνωστους ή έστω, γνωρίζοντάς τους «φατσικώς», τα δίποδα καταφέρνουν να ξεχαστούν οι ίδιοι αλλά και να στρέψουν την προσοχή των άλλων μακριά από αυτούς. Έτσι, έχουν όλο το χρόνο να… υποβιβαστούν περισσότερο. Εξέπεσαν σε δίποδα και συνεχίζουν μια αντίστροφη «εξελικτική» πορεία, σε πρωτόζωα, αμοιβάδες, μυξοσπορίδια, πλασμώδια του Λαβεράν, μικρόβια, βακτήρια…. 

Επίλογος:

     Η «Δολοφονία Χαρακτήρα» είναι η τακτική που εφαρμόζεται από το παρακράτος κατά των «προγραμμένων» ώστε να τους απομονώσει ο κόσμος, να τους δημιουργήσει, προσωπικά, οικογενειακά, επαγγελματικά προβλήματα και να προετοιμάσει το έδαφος και την κοινή γνώμη για την δολοφονία που θα ακολουθήσει.